Ala D'Oro in Scotland 2006

Translation will follow! In the mean time enjoy the pictures.

Voor mijn vertrek uit Schotland in september 2005 (zie verslag "Ala D'Oro in Schotland") moest ik aan Sam, Chris en June beloven dat ik terug zou komen met Jaap plus een aantal van onze jonge honden, om gezamenlijk te kunnen genieten van het natuurlijke schoon dat Schotland te bieden heeft. Het moest ook in een periode zijn waarin we met onze honden zouden kunnen trainen op fazant en patrijs. Om onze belofte na te kunnen komen was het noodzakelijk direct na thuiskomst in september 2005, de honden die we zouden meenemen, voor te bereiden op hun reis naar Groot-Brittannië enige maanden later. Door de quarantaine regeling die nog steeds van kracht is moeten honden van het continent tenminste 7 maanden voor vertrek naar Groot-Brittannië worden geënt tegen rabiës, een maand hierna moet er bloed worden afgenomen om de rabiës titer te bepalen. Voldoet deze titer aan de norm die is gesteld dan kan er tenminste 6 maanden na deze uitslag met de honden gereisd worden. Eenmaal een titer bepaald en goed bevonden, kun je door middel van het bijhouden van de entingen, ten alle tijden afreizen naar Groot-Brittannië.

In overleg werd besloten dat juli 2006 de perfecte periode zou zijn om onze vakantie te vieren. Ook onze gastheer Chris en gastvrouw Sam zouden deze periode een aantal dagen vakantie hebben. De reis startte in IJmuiden vanwaar wij de boot namen naar Newcastle. De boot vertrok om 6 uur 's avonds, om vervolgens om 9 uur 's morgens in Newcastle aan te komen. Vanuit Newcastle moesten we ongeveer drie uur rijden naar Gorebridge in Midlothian, dit ligt op ongeveer 20 minuten rijden van Edinburgh. In Gorebridge zou Sam ons ontvangen, wij zouden hier de eerste drie dagen van onze vakantie zijn. Hoewel Chris en Sam vorig jaar een prachtige oude boerderij in Huntly te Aberdeenshire hebben gekocht was het noodzakelijk in verband met Sam haar studie diergeneeskunde aan de universiteit in Edinburgh dat zij daar in de buurt woonruimte zou hebben.

De afstand van Huntly naar Edinburgh is ongeveer drie en half uur reizen, iets te ver om dit dagelijks te doen. Sam en Chris konden het "greenhouse" (in verleden het huis van de tuinman) huren op Mansion House of Arniston. Tijdens mijn vorige bezoek had ik al het genoegen gehad een kort bezoekje te brengen aan deze bijzondere woonplek, nu zouden we meer tijd hebben deze stek te bewonderen. Het was een hartelijk ontvangst dat wij van Sam kregen, Rossina (Leap) di Ala d'Oro was ook aanwezig, ze zag er toppie uit! Direct bij aankomst nam Sam ons en de honden mee de tuin in zodat de honden even aan elkaar konden wennen op neutraal gebied en een van de voordelen als je op een plek als deze woont, is dat je gebruik mag maken van de tuin van het grote huis. Twee uur hebben we rondgedoold in de 17e eeuw prachtig aangelegde tuin die slechts nog gedeeltelijk wordt onderhouden, in het dal belandt je in een oerbos met bomen van honderden jaren oud, kleine bijna ondoorgankelijke padjes en vele beekjes met kleine watervallen, we gingen over bruggetjes uit de middeleeuwen en overal resten van oude bouwwerken die Keltische tekens bevatte. Het was alsof we zo in een boek van Harry Potter waren gestapt. Terug uit de tuin konden de honden gewoon los op het terrein, er staat zo ongeveer 90 km muur van 4 meter hoog om het grote huis, het "greenhouse" valt hier net binnen en dus hoefde we geen angst te hebben honden kwijt te raken. Sam vertelde ondertussen dat wij een zeer druk programma zouden krijgen. Juni is de tijd dat de "red grouse"geteld wordt, Chris die dit jaar een aantal uitnodigen had ontvangen dit geweldige werk met zijn honden op verschillende landerijen te mogen doen, had geregeld dat wij mee konden om te kijken op de moor, iets waarvan slechts enkelen kunnen dromen, de volgende dag al zouden we om half negen worden opgehaald door de gamekeeper.

De "red grouse" (Moerassneeuwhoen) is een vogel die in maat iets kleiner is dan de Nederlandse patrijs. In bepaalde delen van Engeland, in Schotland en Ierland komt deze vogel voor op de heuvels en bergen die begroeid zijn met heide. Naast de "red grouse" heb je nog de "black grous". Mensen die geen idee hebben waar dit over gaat moeten eens in hun dranken kast kijken of er niet een flesje whisky van het merk "The Famous Grouse" bij staat, op het etiquet is de "red grouse" te zien. De "red grouse" leeft van en op de heide en dit heide gebied wordt dan ook in de volksmond "grouse moor" genoemd. De "red grouse" eet jonge heide, zaden, bessen en kleine insecten. Iedereen doet verschrikkelijk z'n best om het deze vogel naar de zin te maken, immers deze vogels zorgt voor brood op de plank. Het onderhouden van de gebieden waar deze vogels leven wordt gedaan door gamekeepers, dit is een echt beroep dat traditie getrouw overgaat van vader op zoon. Gamekeepers hebben veel aanzien in Schotland. De jachtdagen worden voor de grondeigenaren via een agentschap verkocht en hier gaat veel geld in om. Het is de gamekeeper die bepaald in welk gebied de grouse tijdens het jachtseizoen mag worden geschoten. Er wordt gezegd dat de "red grouse" zich niet laat kweken in gevangenschap, dus is het belangrijk dat de leefomgeving maar ook de aantallen die tijdens de jachtdagen wordt weggeschoten worden gereguleerd. Het onderhoud van de leefomgeving is iets waar de gamekeeper het gehele jaar mee bezig is, stukken oude heide wordt verbrand zodat de jonge heide gemakkelijk kan opkomen. De volgende ochtend moesten we al vroeg in de veren, gamekeeper Rob, zou om half negen Chris en zijn honden komen ophalen. Iets voor de afgesproken tijd arriveerde hij samen met zijn vrouw. Ongelofelijke sympathieke mensen die, nadat Chris had verteld dat wij de fokkers waren van zijn Bracco, graag onze meegebrachte honden wilde zien. Na de kennismaking met onze honden, was hij razend enthousiast en bood ons aan dat we onze honden konden meenemen op zijn grouse moor, om te helpen de grouse te tellen. Chris die afhankelijk is van het aanbod van gamekeepers om met zijn honden op de grouse moor te komen verzekerde ons dat dit een aanbod was wat niet kon of mocht worden afgeslagen. 15 minuten later en met 7 honden in de achterbak van Chris zijn auto, gingen we op pad. Het zou warm worden die dag dat voelde je al in de ochtend.

De rit naar de moor was prachtig, de omgeving wonderschoon, de heuvels begroeit met heide, varens en zo hier en daar stroken dennenbos. Het landschap wordt doorkruist door kleine snelstromende beekjes, prachtig gestapelde stenen die de verschillende stukken land scheiden. Hier en daar kwamen wij Schotse hooglanders tegen en natuurlijk de heide schapen waarvan ik mij de specifieke ras naam niet meer kan herinneren. Het zijn deze (verwilderde) heide schapen die mede zorgen voor de perfecte heide, zij eten het onkruid en de grassen tussen de heide uit, waardoor deze alle mogelijkheden hebben zich uit te breiden. Onderaan de heuvels, maar ook in de buurt van de dennenbossen zagen we de jonge fazanten, deze waren enkele maanden hiervoor uitgezet om straks in oktober en november te kunnen worden geschoten om daarna te kunnen worden opgediend in de plaatselijke restaurants. Rob had een groot gebied alwaar de "red grouse" geteld moest worden. Aangekomen op de plek waar Rob de grouse wilde tellen kregen wij kort uitleg hoe en wat. We moesten op een linie door de moor gaan, Chris en Jaap zouden de rechterflank doornemen met hun vier honden. Ik in het midden met een hond, naast mij Rob met twee honden en aan de linker kant Rob zijn vrouw met nog eens een hond. Het lopen op de heide is niet gemakkelijk dat kan ik nu wel vaststellen, vooraf had Chris al laten weten dat er niets te vergelijken valt met het werken op de moor.

Wij hadden nog mazzel want het was al een aantal dagen droog geweest waardoor je niet nog verder de grond inzakte dan alleen de hoogte van de heide. Ook de honden hadden het zwaar in de moor, het warme weer maakte dit extra zwaar, je zag dat onze jonge honden eerst even moesten wennen aan deze voor hen toch nieuwe omgeving. Na een paar keer lucht te hebben gekregen van de grouse, lopen de honden boven verwachting goed. Vooral Laura laat zien dat zij een volleerd staande jachthond is, ze staat steeds weer prachtig voor op de grouse en grouse met jongen en snapt direct dat achtervolgen geen pas geeft in dit gezelschap. De jonge vogels hebben door hun net gevormde verenpakket moeite in de lucht te gaan wat door de honden gerespecteerd moet worden. Lano en Motje lopen zeer enthousiast door de moor, voor het warme weer iets te enthousiast zodat we besluiten deze om en om aan de lange lijn mee te nemen, dmv de lange lijn leggen zij iets minder kilometers af en kunnen we ze iets beter sturen. Dit werk prima, ook bij hun zie je dat naarmate ze meer vogels in hun neus hebben gehad ze het spel van de moor lijken te begrijpen. Voor ons een geweldige ervaring, een geweldige mogelijkheid onze jonge honden steady te maken, voorstaan deden ze al, hoewel Lano en Motje vaak het geduld niet hadden lang te blijven staan. Nu aan de lange lijn konden wij deze pose stimuleren, minuten lang, keer op keer want grouse was er genoeg. Na de eerste run, ongeveer 1 1/2 uur lopen, was Rob uitermate tevreden met de grouse stand op deze moor, hij telde meer "red grouse" dan in voorgaande jaren. Zijn vrouw en ik besloten de tweede run voorbij te laten gaan en de mannen en de honden verder het werk te laten doen. De hele avond spraken wij over deze unieke ervaring en het feit dat Rob ons voor nog een aantal dagen mee wilde hebben, iets waarop we niet gerekend hadden en dus moesten onze plannen worden omgegooid. De afspraak was namelijk dat wij donderdag, samen met Chris naar Huntly in Aberdeenshire zouden gaan. Dick die ook een aantal dagen zou komen, zouden wij onderweg ophalen van het vliegveld. Sam had nog een aantal werkstages en zou ons pas in het weekend vergezellen.

Een bezoek aan June, wat de dag na de eerste telling op grouse moor zou plaatsvinden, moest ook worden verzet aangezien June had afgebeld in verband met een van haar Duitse Staande teven die aan het bevallen was maar waarmee het niet zo goed ging. De beslissing werd genomen, wij zouden drie extra dagen in Gorebridge blijven, zo konden we opnieuw met Rob mee naar de grouse moor. Een kans die we niet mochten laten lopen van Chris. De tweede dag op de grouse moor zagen we ietsje minder "red grouse" maar toch was Rob nog steeds tevreden, het weer was echt te warm, voor de honden zo warm dat het onverstandig was om direct een tweede run te lopen. Om even op adem te komen en af te koelen werd er gezellig kletsend en grappen makend (Schoten hebben een heleboel humor!) gezamenlijk op de moor geluncht. Zo vloog ook deze dag voorbij en werd er alweer een nieuwe grouse moor dag gepland. Gelijk de volgende dag al. Ietsje aan de late kant stonden wij weer klaar op de moor, opnieuw een prachtige moor met uitzicht op een groot meer. Zo ongelofelijk mooi dat je er stil van werd. De honden liepen prima en ondanks dat dit een stuk van de moor was dat het minste aantal vogels telde was Rob niet ontevreden over de resultaten. De dag ging erg snel om, het was de laatste dag dat wij in deze buurt zouden zijn en dus was het tijd om afscheid te nemen van de meest vriendelijke en sympathiekste gamekeeper mr. Rob. We zouden naar Aberdeenshire vertrekken om Dick op te halen van het vliegveld en dan gezamenlijk naar de boerderij van Sam en Chris. Rob sprak met Chris af dat hij contact zou houden zodat Dick ook nog een dag mee zou kunnen op de grouse moor, iets wat natuurlijk ongelofelijk aardig is als je iemand nog niet eens hebt ontmoet. 's Avonds werden onze plannen voor de volgende dag opnieuw gewijzigd, Wij moesten van Sam een speciale route rijden naar de boerderij. Een trip van zes uur rijden in plaats van drie en een half maar erg de moeite waard. Chris zou daarom Dick ophalen van het vliegveld in Aberdeen via de korte route en hierna met Dick naar Huntly rijden. Hier was niets tegen in te brengen en zo konden wij de volgende ochtend rond de klok van 10 uur met z'n tweeën vertrekken vanuit Gorebridge. De route die voor ons was uitgestippeld was inderdaad te mooi voor woorden, dwars door Cairngorms National Park, een gigantisch gebied waar we iedere minuut van onze rit verrast werden door de prachtige flora en fauna, lunchen deden we die middag op het Mar Lodge Estate in Braemar.

Onderweg hadden wij al plekken gezien waar wij zeker naar terug zullen gaan, want in dit gebied kun je velen weken doorbrengen zonder je te vervelen. Aangekomen in Huntly werden wij al opgewacht door Chris en Dick. Na een rondleiding over de 38 hectare eigen grond van Sam en Chris, waarbij 10 kilometer rivier de Deveron ook tot hun eigendommen behoort, kregen wij een rondleiding door de oude boerderij, de bijgebouwen en we waren diep onder de indruk. Wat een landschap en wat een prachtig oude gebouwen. Hoewel de inrichting in zijn geheel nog moet worden aangepast naar de wensen van Sam en Chris ziet het er wat ons betreft perfect uit in deze staat. De rest van de dag en avond zijn we lekker buiten geweest met alle honden, het weer was opnieuw prachtig. Chris had niet stil gezeten en alweer een prima plan gemaakt voor de volgende dag, we zouden een whisky stokerij gaan bezoeken. Huntly ligt aan de de malt whisky trail. Op nog geen vijftien minuten van Huntly ligt Dufftown alwaar de Glenfiddich Distillery staat. Samen met zo'n dertig andere toeristen, voornamelijk Italianen (die in het geheel niet verbaasd waren dat deze Hollanders Italiaans met ze praatte) zaten wij rond het middag uur in een zaaltje om de geschiedenis van de Glenfiddich Distillery op het witte doek te zien. Hierna kregen wij een rondleiding over de distillery waarna natuurlijk ook geproefd moest worden. Dick had het moeilijk want Chris, Jaap en ik drinken niet dus kreeg hij alle proef glaasjes voor zijn neus geschoven. Nog net niet aangeschoten (want Schoten zijn ook zuinig) gingen wij hierna Dufftown in, een typisch Schots plaatsje zoals je er zoveel vindt, maar die allemaal de moeite waard zijn om te bezoeken. Het is leuk eens een winkels binnen te gaan die kilten maakt, echt de moeite waard. Hierna een kort bezoekje gepleegd aan de Schotse Lynne die wij hadden ontmoet in Nederland toen zij speciaal voor de clubmatch was komen overvliegen. Lynne woont ook prachtig en niet zo ver verwijderd van Chris en Sam hun huis. Na een kopje thee met heerlijke koekjes was het weer tijd om te gaan. Na deze drukke dag hebben we uiteindelijk Chinees gehaald en het verder rustig aan gedaan. De volgende dag een lange ochtend wandeling met de honden langs de rivier de Deveron, de zalm en forel zag je gewoon zwemmen en naar vliegen happen!

In de middag, de honden getraind op fazant, vooral Dick had zich hier erg op verheugd. Met fazanten uit Chris zijn eigen fazanterie werden de honden een voor een aangemoedigd de fazanten op te sporen en gecontroleerd voor te staan. Ook nu weer ging de dag veel te snel om. De gemaakte plannen voor de volgende dagen veranderde van minuut tot minuut, maar Chris had het voor elkaar gekregen dat wij nogmaals naar de grouse moor konden, Dick die nog niet eerder mee was geweest had mazzel, Rob had Chris gebeld om te zeggen dat hij ons donderdag verwachte in Gorebridge. Hoewel het pas dinsdag was en genoeg tijd dus om weer richting Edinburgh te rijden, zou het donderdag wel wat aan de krappe kant zijn. Donderdag zou Dick nl. aan het eind van de dag weer terug vliegen vanuit Aberdeen. Het zou dus een strak schema worden waar wij ons aan moesten gaan houden om Dick op tijd naar het vliegveld te brengen. 's Morgens op de moor, snel naar Gorebridge, bagage inladen, even douchen en dan drie en een half uur rijden naar het vliegveld. Sam zou zeker rond het middag uur vanaf de grouse moor met Dick naar het vliegveld moeten vetrekken. Voor Sam maakte het niets uit zij moest toch naar Huntly om daar vrijdag een stage bij een veemarkt te doen. Wij zouden Sam en Dick op ons gemak volgen en de dag erna een game fair bezoeken in Moy. Chris zou in Gorebridge blijven omdat hij bij nog twee andere gamekeepers aan de slag moest. De volgende dag zaten we dus al weer in de auto om terug te rijden naar Gorebridge. Daar aangekomen konden we Dick laten zien hoe prachtig ook daar weer alles was. Het was laat voordat wij die avond naar bed gingen, maar de plannen voor de volgende dag waren al weer gemaakt, hoewel een dagje rust niet erg geweest, had Chris zoals het een goed gastheer betaamd al iets nieuws op het programma gezet, een bezoekje aan een farm fair. Op slechts een uurtje rijden van Gorebridge, een zeer gezellige dag, samen met de hondjes lekker winkelen, wandelen, boerderij dieren bekijken op deze typisch Schotse gezellige grote markt met zijn vele drink en -eetgelegenheden. 's Avonds werden wij verwacht bij June, wij zouden al eerder bij haar zijn langsgegaan maar dit was tot op heden niet mogelijk geweest. June had voor deze gelegenheid uren in de keuken gestaan en met zijn allen genoten wij van haar heerlijke eten, na het eten was het tijd om June's honden te bekijken. June heeft vorig jaar een nest gehad met Isodora di Ala D'Oro en had twee puppen gehouden uit dit nest. Wel Isodora en haar kinderen maakten het prima, het was grappig te zien dat Isodora blij was om Sam en Chris weer te zien aangezien zij de eerste maanden van haar leven samen met Rossina di Ala D'Oro bij hun had gewoond op de boerderij in Montana (USA), daar hadden zowel Rossina als Isodora hun quarantaine periode doorgemaakt. June is een professionele trainer en al heel wat jaren fokker van prachtige uit haar eigen werklijnen afkomstige Duitse Staanders en Cocker Spaniels. Ze is een kei in het trainen van honden en is verantwoordelijk als vaste teller en picker-up op het landgoed van de graaf van Edinburgh, zoals we van Chris begrijpen wordenhier de duurste jachtdagen verkocht in heel Schotland. June krijgt het voor elkaar om al haar honden op zeer hoog niveau te krijgen. De kinderen van Isodora en Isodora zelf lopen dit jaar ook mee met haar tijdens de grouse tellingen. En June is zeer tevreden over het stel. Ook hier gaat de avond te snel om, we hebben zoveel schik, dat het moeilijk is om gedag te zeggen. June nodigt ons uit om in oktober terug te komen voor de patrijzen jacht op haar prachtige moor. We bedankten June hartelijk voor al de moeite die zij heeft gedaan en beloven haar natuurlijk dat we weer terug zullen komen. De volgende ochtend is het weer vroeg dag, we gaan voor de laatste keer (van deze vakantie) met Rob de moor op. Aangekomen bij de moor, besluit ik bij de aanblik van de enorme heuvel en het hoge heide, dat ik vandaag alleen de foto's ga maken en niet met de honden de moor op zal gaan. Dick, Chris, Sam, Rob en Jaap beklommen de steile heuvel behoorlijk snel, ik volgde op een afstand en had dus de tijd prachtige foto's te maken.

Voor het eerst was het bewolkt op de moor, doordat we steeds hoger gingen zag je de regenwolken over de heuvels hangen - net alsof we in de mist lagen. Toen het begon te regenen, en niet zo'n klein beetje ook, was het voor mij tijd terug naar beneden te gaan. Pas 1 ½ uur later kwamen de andere terug. Rob minder tevreden over de hoeveelheden grouse die op de moor zaten. Maar wel tevreden over hoe de mensen en honden het gedaan hadden. Dick had de ochtend van zijn leven gehad met Castellano. Wat een unieke ervaring riepen we maar steeds naar elkaar. Sam en Dick moesten nu haast maken, Dick moest immers naar het vliegveld gebracht. Wij hadden voor Rob een presentje gekocht tijdens ons bezoek aan de whisky stoker en bedankten hem nogmaals hartelijk voor al zijn vriendelijkheid en gastvrijheid. Adressen werden uitgewisseld en wij zouden altijd van harte welkom zijn om terug te komen op zijn moor. Chris bleef achter bij Rob om nog wat werk te verzetten. Jaap en ik konden hierna op ons gemak terug naar Gorebridge. Wij zouden pas in de middag richting Huntly rijden. Tijdens onze rit naar Huntly kregen wij te horen dat het vliegtuig van Dick enorme vertraging had opgelopen en hij zou uiteindelijk pas om acht uur vertrekken van het vliegveld. Een geluk bij een ongeluk want Sam en Dick waren een uur te laat geweest en Dick had zonder vertraging zeker het vliegtuig gemist. Sam was ondanks de vertraging van Dick ons toch nog voor, toen wij aankwamen in Huntly was zij er al een uurtje. Na opnieuw een fikse wandeling met de honden konden we voor het eerst in de vakantie rustig aan doen en keken gezellig met zijn drieën televisie. De volgende dag gingen Jaap en ik richting Inverness om daar een van de grotere Game Fair's in schotland te bezoeken, op Lodge Moy. Sam moest ivm haar studie een dag op de veemarkt aan de slag en kon dus niet mee. We hadden bedacht dat we op de weg naar Moy een klein stukje van de Castle trail konden meenemen, een prachtige route die je voert langs geweldig mooie kastelen. te beginnen met Huntly Castle, Leith Hall, Kildrummy Castle, Caigievar Castle en Castle Fraser. Het was een geweldig mooie rit. In de middag kwamen wij aan in Lodge Moy en genoten daar van de echte game fair, waar je zelfs kleiduiven kon schieten. Onze leuke dag eindigde helaas bij een dierenarts in Inverness aangezien Motje tijdens de kastelentocht een gedeelte van de tekenband van Laura had opgegeten en hiervan dus onverwachts behoorlijk ziek werd op de game fair. Na een braak middel en een middel tegen het stuipen konden we om zeven uur 's avonds naar Gorebridge rijden, waar de verontruste Chris op ons zat te wachten. Motje die vier uur de tijd had gehad haar roes uit te slapen tijdens de rit terug stapte uit de auto alsof er niets was gebeurd. Gelukkig liep dit dus af met een grote sisser. Chris had voor heerlijk eten gezorgd zodat we direct aan tafel konden schuiven, de avond werd gevuld met het maken van plannen voor de toekomst. Tussen kerst en oud en nieuw komen Sam en Chris naar Nederland. In het voorjaar gaan we met zijn allen naar Italië. In september en oktober dit jaar moeten we weer even terug vanwege een aantal jachtdagen. Genoeg dus om naar uit te kijken. Naast alle beschreven zaken hebben we nog vele andere plaatsen bezocht en dingen gezien. Maar dit verslag wordt echt te lang. Wij hebben een heerlijke vakantie gehad en zijn geheel in de ban van het mooie Schotland. De gastvrijheid en vriendschap die wij hebben gekregen van Sam en Chris maakte deze vakantie tot iets heel bijzonders. Dus; Dear Sam and Chris, thank you so much for your kindness and your friendship. This was our best holiday ever! En voor de lezers van dit verslag, geniet van de foto's, maar weet dat het in het echt nog mooier is!