.kennel di Ala D'Oro Bracco Italiano
.Jaap Muller & Tina Steffens
 

 

Ras Geschiedenis

 

Naar vele zeggen gaat de geschiedenis van de Italiaanse staande hond meer dan vijfentwintighonderd jaar terug in de tijd.


The SABI (Societa Amatori del Bracco Italiano)

De Bracco Italiano bestaat al sinds de vijfde eeuw voor Christus. Rond die tijd ontstond het ras in Mesopotamie. Het is ontstaan uit kruisingen tussen zware honden van het Mastiff type en lichtere, snelle Egyptische jachthonden van het windhonden type. Volgens vele hondenkenners is de Bracco Italiano het oudste staande ras van Europa. De Bracco Italiano waren in die tijden zeer zelfstandige allround jagers, rustig, doelgericht en inzetbaar op elk terrein en voor elk soort wild, dat maakte het ras tot en geliefd soort jachthond.
Veel later aan het Spaanse en het Oostenrijkse hof werd de Bracco taliano als gebruikshond gehouden. Het is deze populariteit die er voor zorgde dat de Bracco Italiano in heel Europa gebruikt werd, niet alleen voor de jacht maar ook voor het infokken van gewenste eigenschappen in andere jachthonden rassen.Het is dan ook niet verwonderlijk dat men er momenteel vanuit mag gaan dat 90% van de staande honden in het verre verleden Bracco bloed door de aderen heeft stromen. In ons ras worden twee variëteiten onderscheiden: de Wit Oranje (Bianco–Orancio) en de Bruinschimmel (Roano Marrone),de honden worden op de Italiaanse show onafhankelijk van elkaar gekeurd en beoordeeld. De kleuren waren in het verleden min of meer geografisch bepaald. De Bracco uit Lombardije (met name in de Povlakte) was bruinschimmel en die uit Piemonte- Wit Oranje. De Wit Oranje uit Piemonte was ook lichter in bouw dan zijn Lombardijse neef. Voor het zware werk in de heuvels en bergen was een lichtere hond beter inzetbaar.

De huidige Bracco Italiano heeft zijn definitieve vorm gevonden door samensmeltingen van de verschillende hierboven genoemde types. Men is erin geslaagd een eenvormig type te fokken.
Op 19 februari 1949 werd de definitieve standaard door de Italiaanse Kennelclub- de ENCI- aanvaard en tot op heden nog steeds gehandteerd. De standaard laat de ruimte voor het lichte type en het zware type.